Əliyev Zaur

Mü­ha­ri­bə­nin baş­la­ma­sı­nı mən sə­hər sa­at­la­rın­da öy­rən­dim. Ağır ar­til­le­ri­ya­nın part­la­yış səs­lə­ri mə­ni va­hi­mə­yə sal­dı. Çox qə­ri­bə idi, san­ki ət­ra­fım­da­kı­la­rın ha­mı­sı həm də se­vi­nir­di. “Kaş or­du­muz da­yan­ma­sın”, – de­yir­di­lər

Biz Bər­də­də ya­şa­yı­rıq, va­li­deyn­lə­rim I Qa­ra­bağ mü­ha­ri­bə­si za­ma­nı Ağ­dam­dan qaç­qın dü­şüb­lər. Er­mə­ni­lər mü­ha­ri­bə­nin ilk gün­lə­rin­dən dö­yüş böl­gə­sin­dən uzaq­da yer­lə­şən ya­şa­yış mən­tə­qə­lə­ri­ni atə­şə tu­tur­du­lar. Okt­yabr ayı­nın 4-dən eti­ba­rən isə mən­fur düş­mən Bər­də­yə ra­ket zər­bə­lə­ri en­dir­mə­yə baş­la­dı.

Okt­yab­rın 27-si Bər­də ra­yo­nu­nun Qa­ra­yu­sif­li kən­din­də ra­ket at­dı­lar. Ha­di­sə nə­ti­cə­sin­də 8 yaş­lı Ay­sun hə­ya­tı­nı itir­di.

28 okt­yabr isə ən dəh­şət­li gün ol­du. Mən nə­nəm­gi­lə get­miş­dim. Sa­at təx­mi­nən 13:30 idi, bir­dən çox güc­lü part­la­yış sə­si eşit­dik. San­ki qu­laq­la­rım bat­dı. Evin qa­pı-pən­cə­rə­lə­ri çır­pı­la­raq tay­ba­tay açıl­dı. Ha­mı­mız özü­mü­zü itir­dik. Nə baş ver­di­yi­ni an­la­ma­dıq. Mən əl­lə­rim­lə ba­şı­mı tu­tub ye­rə yı­xıl­dım. Part­la­yış səs­lə­ri ye­ni­dən eşi­dil­di. Nə­nəm hə­yə­can­la qış­qır­dı. Ha­mı­mız na­ra­hat idik. Çün­ki atam iş­də, əmim isə ba­zar­da idi. Eşit­dik ki, ra­yo­nun müx­tə­lif yer­lə­ri­nə dü­şən kas­set­li bom­ba­lar nə­ti­cə­sin­də həd­dən ar­tıq ölən və ya­ra­la­nan­lar var. Ha­mı ha­di­sə baş ve­rən yer­lə­rə qa­çır­dı ki, kö­mək edə bil­sin­lər. Mən də on­la­ra qo­şu­lub ha­di­sə ye­ri­nə tə­rəf qaç­dım. Şok­da idim. Hər gün mey­və-tə­rə­vəz al­dı­ğı­mız sa­tı­cı oğ­lan ti­kə-ti­kə, ta­nın­maz hal­da idi. Yan­mış ma­şın­lar, da­ğıl­mış bi­na­lar, qan için­də olan in­san­lar. Do­nub qal­mış­dım. Heç ya­dım­dan çıx­ma­yan səh­nə ma­şı­nın için­də əlin­də əm­zik şü­şə­si pa­ram­par­ça ol­muş gənc ana­nın gö­rün­tü­sü idi.

Eşit­di­yim səs: “Bu uşa­ğı bu­ra­dan uzaq­laş­dı­rın!” Mə­ni kim ne­cə apar­dı, bil­mə­dim. İn­di də o dəh­şət bey­nim­də, ru­hum­da can­la­nır. Bu er­mə­ni­lə­rin tö­rət­di­yi ter­ro­run mə­nim şa­hi­di ol­du­ğum bir gün idi. İs­tə­məz­dim ki, uşaq­lar bir də be­lə mən­zə­rə­lər gör­sün­lər, mə­nim ya­şa­dı­ğı­mı ya­şa­sın­lar. Bu dəh­şət idi. Si­lah gör­mə­yən, əli­nə si­lah al­ma­yan bir uşa­ğın ömür bo­yu unut­ma­ca­ğı vəh­şi­lik.

Çox tə­əs­süf ki, dün­ya­nı bö­lə bil­mə­yən döv­lət­lər hə­mi­şə be­lə na­haq qan­lar tö­kür­lər.

Rədd ol­sun er­mə­ni van­da­liz­mi!!!

Rədd ol­sun mü­ha­ri­bə!!!

Var ol­sun Sülh!!!!

Əliyev Zaur
Bərdə şəhər Nizami Gəncəvi adına
2 nömrəli beynəlmiləl tam orta məktəbi – X sinif