Əsədzadə Ülvi

İlin pa­yız fəs­li­ni ya­şa­yır­dıq. Sent­yab­rın 27-si idi. Bü­tün kənd sa­kin­lə­ri şi­rin yu­xu­da idi. Sübh tez­dən part­la­yış sə­si­nə oyan­dıq. Atəş səs­lə­rin­dən qu­laq tu­tu­lur­du. Hər kəs çaş­qın­lıq içə­ri­sin­də idi. Göz­lə­mə­di­yi­miz bir an­da baş ve­rən ha­di­sə hər kə­si təş­vi­şə sal­mış­dı. Ev­lər top atə­şi­nə tu­tu­lur­du.

Biz ya­şa­dı­ğı­mız evin 25 metr­li­yi­nə top mər­mi­si düş­dü. Evin şü­şə­lə­ri bir an­da çi­lik­lə­nib ye­rə tö­kül­dü. Mən ana­ma və nə­nə­mə kö­mək­lik edə­rək hə­yət­də­ki qaz­ma­ya sı­ğın­dıq. Get-ge­də atəş səs­lə­ri güc­lə­nir, bom­ba­lar san­ki ya­ğış ro­lu­nu oy­na­yır­dı. Ev­lə­rin dam­la­rın­dan, ot ta­ya­la­rın­dan qal­xan tüs­tü­lər bu­ru­la-bu­ru­la göy üzü­nə qal­xır­dı. Hər kəs sar­sın­tı için­də idi.

Bun­la­rı ya­şa­maq da, unut­maq da çox çə­tin­di.Ya­şa­nan sar­sın­tı­lar in­san­la­ra, ən çox da uşaq­la­ra tə­sir edir. Hər səs, hər hə­ya­can yad­da­şı­mı­za elə ho­pub ki, onu hər an xa­tır­la­ya­ca­ğıq.

Biz yaş­da olan mü­ha­ri­bə şa­hid­lə­ri üçün mü­ha­ri­bə­nin hər anı bir ta­rix­dir. O an­la­rı unu­da bil­mə­rik.

Qəh­rə­man or­du­mu­za ümi­di­miz çox bö­yük idi. Bi­lir­dik ki, biz qa­lib gə­lə­cə­yik. Çün­ki bi­zim or­du­muz çox güc­lü­dür. La­zım gə­lər­sə hər kəs, bö­yük­lü-ki­çik­li si­la­ha sa­rı­lıb öl­kə­mi­zin mü­da­fiə­si­nə qal­xa­caq­dı.

Mən də öz növ­bəm­də həm­ya­şıd­la­rı­ma töv­si­yə edər­dim ki, hər za­man gə­lə­cə­yin bir əs­gə­ri ki­mi və­tə­ni­mi­zin ke­şi­yi­ni çə­kək, və­tə­nin hər qa­rış tor­pa­ğı­nı düş­mən­dən göz bə­bə­yi ki­mi qo­ru­yaq. Er­mə­ni van­da­liz­mi­ni dün­ya bir­li­yi­nə bir ter­ror­çu, uşaq qa­ti­li ki­mi ta­nı­daq ki, gə­lə­cək nə­sil­lər bun­la­rın ne­cə bir mil­lət ol­du­ğu­nu bil­sin­lər. Biz “Də­mir Yum­ruq” al­tın­da bir­lə­şən qa­lib öl­kə­yik.

Əsədzadə Ülvi
Tərtər rayonu Əskipara kənd
tam orta məktəbi – XI sinif