Abbasova Gülbəniz

“Mü­ha­ri­bə uşaq­la­rın gö­zü ilə”. Bu söz adi bir söz de­yil. Bu söz çox də­rin mə­na kəsb edir. Biz ar­tıq bir də­fə ap­rel dö­yüş­lə­ri­nin şa­hi­di ol­mu­şuq. Mü­ha­ri­bə­nin nə­lə­rə sə­bəb ol­du­ğu­nu bö­yük­lə­ri­miz­dən eşi­dib, dərs­lik­lər­dən öy­rən­miş­dik.

Mən öz ailəm­lə gö­zəl və xoş­bəxt uşaq­lı­ğı­mı ya­şa­yır­dım. 27 sent­yabr sə­hər sa­at­la­rın­da bir­dən möh­kəm səs eşit­dim. Ye­rim­dən du­rub tez hə­yə­tə qaç­dım. Anam mən tə­rə­fə gə­lib qorx­ma elə-be­lə səs­dir, de­yib mə­ni sa­kit­ləş­dir­mə­yə ça­lı­şır­dı. An­caq bö­yük­lə­rin üzün­də bir təş­viş var idi. Mü­ha­ri­bə­nin baş­la­dı­ğı­nı mən ana­mın göz­lə­rin­də­ki hə­yə­can­dan hiss et­dim. Atam qa­pı­nı aç­maq üçün hə­yə­tə qa­çar­kən, anam da ya­ta­ğın­da yat­mış ba­la­ca ba­cı­mı gö­tü­rüb hə­yə­tə qaç­dı. Biz ma­şı­na otu­rub kənd­dən uzaq­laş­ma­ğa ça­lı­şır­dıq. Kən­din ya­xın­lı­ğı­na hər­bi tex­ni­ka­lar yer­ləş­di­ril­miş­di. Kənd­dən yaş­lı­lar və uşaq­lar uzaq­laş­dı­rı­lır­dı. Ət­ra­fı uşaq­la­rın ağ­la­ma sə­si bü­rün­müş­dü. Hər kəs qor­xu və hə­yə­can için­də idi. Kənd­dən uzaq­laş­maq çox çə­tin idi. Mər­mi­lə­rin sə­sin­dən qu­laq tu­tu­lur­du. Biz xa­lam­gi­li də gö­tü­rüb kənd­dən çıx­dıq. Ge­ri­də əziz­lə­ri­mi­zi qo­yub ge­dir­dik. Mən ağ­la­ya-ağ­la­ya, tez-tez ge­ri­yə ba­xır­dım. Çün­ki atam kənd­də qal­mış­dı. Biz hə­min gün Hin­darx qə­sə­bə­sin­də bir ev­də məs­kun­laş­dıq. Bu­ra­da ha­mı hə­yə­tə top­laş­mış, elə hey ağ­la­yır­dı. Sa­at­lar keç­mək bil­mir, an­caq get­dik­cə gül­lə səs­lə­ri ar­tır­dı. Biz iki gün bur­da qal­dıq. Anam mə­ni çox çə­tin­lik­lə də ol­sa Ba­kı­ya get­mə­yə ra­zı sal­dı. Gün­lər ötüb ke­çir­di, mü­ha­ri­bə isə da­vam edir­di. Bir gün sə­hər qon­şu­mu­zun hə­yə­ti­nə mər­mi düş­dü­yü­nü, ət­raf­da yan­ğın ol­du­ğu­nu eşit­dik. Biz ata­ma gö­rə çox na­ra­hat idik. Nə­ha­yət, atam­la da­nış­dıq­dan son­ra bir az sa­kit­ləş­dik.

Xə­bər­lə­ri an­ba­an iz­lə­yir­dik. Gən­cə və Bər­də ter­ro­ru, ailə­si­ni iti­rən kör­pə uşaq­lar, öv­lad­la­rı­nı itir­miş va­li­deyn­lər, sö­nən işıq­lar və da­ğı­lan ailə­lər. Bu mü­ha­ri­bə­nin qoy­du­ğu və heç bir za­man unu­dul­ma­yan dəh­şət­li iz­lə­ri idi.

Və­ziy­yət get­dik­cə ağır­la­şır­dı. Biz sə­hər anam­la te­le­fon­la da­nış­dı­ğı­mız za­man möh­kəm gü­rul­tu sə­si eşi­dil­di. Hə­min za­man əla­qə ta­mam kə­sil­di. Bir ne­çə sa­at anam­gil ilə əla­qə qu­ra bil­mə­dik. Biz çox qorx­duq. Bir­dən te­le­fon zən­gi eşi­dil­di və bi­bim çox se­vin­cək “çox şü­kür, min şü­kür” de­yə­rək otaq­dan çıx­dı. Zəng edən anam idi. Onun sə­si­ni eşi­dən­də se­vin­cim­dən ağ­la­dım. Anam­gil sı­ğın­dı­ğı yer­də ar­tıq qa­la bil­mir­di­lər. Ya­ğış­lı ha­va­da, yol­lar­da qal­maq çox çə­tin idi. Anam ba­la­ca ba­cı­mı da Ba­kı­ya gön­də­rib özü kən­də qa­yıt­dı. Vaxt keç­dik­cə, azad olun­muş tor­paq­la­rı­mı­zın xə­bə­ri­ni eşit­mək bi­zi se­vin­di­rir­di. La­kin bir yan­dan isə kənd­də qa­lan anam və ata­ma gö­rə çox na­ra­hat idim. Be­lə­cə, gün­lər öt­dü. Da­rı­xır­dım. Atam-anam, doğ­ma evi­miz üçün. Ay­rı düş­mək çox ağır imiş. Hə­qi­qə­tən, bun­la­rın ha­mı­sı və­tən­də bir­lə­şir. Ona gö­rə və­tən se­vi­lir.

Nə­ha­yət, 8 no­yabr “Şu­şa” igid or­du­muz sa­yə­sin­də iş­ğal­dan azad edil­di. On­dan iki gün son­ra isə ar­tıq Cə­nab Pre­zi­den­tin çı­xı­şı­nı gör­dük. Bu­dur, qə­lə­bə qa­zan­dıq, mü­ha­ri­bə bit­di. Mən se­vinc­li idim. Va­li­deyn­lə­ri­min ya­nı­na qa­yı­dıb on­la­rı möh­kəm-möh­kəm qu­caq­la­maq üçün çox tə­lə­sir­dim. Nə qə­dər se­vin­sək də, bir o qə­dər də kə­dər­li idik. Çün­ki min­lər­lə şə­hi­di­miz var idi. Biz azad ya­şa­yaq de­yə on­lar can­la­rın­dan keç­di. Qəh­rə­man­ca­sı­na dö­yüş­dü­lər və şə­hid­lik zir­və­si­nə yük­səl­di­lər. Dil­lə­rə das­tan ol­du­lar.

Və­tə­ni­mi­zin unu­dul­maz igid oğul­la­rı­nın qar­şı­nız­da baş əyi­rik!

Abbasova Gülbəniz
Ağdam rayonu Samir Abdinov adına
Zəngişalı kənd tam orta məktəbi – X sinif