Bayramova Fidan

Qan­lı gün­lə­rin şa­hid­lə­rin­dən bi­ri də mə­nim ailəm və ya­xın­la­rım ol­du. O, gün­lə­rin tə­si­rin­dən hə­lə də çıx­ma­mı­şam. 44 gün­lük mü­ha­ri­bə tək mə­nim de­yil, bü­tün ailə üzv­lə­ri­min yad­da­şın­da si­lin­məz iz­lər bu­rax­dı. O gün hə­lə də gö­zü­mün önün­dən get­mir.

Sə­hər sa­at­la­rı idi. Ota­ğım­da ya­zı ya­zır­dım. Bir­dən o dəh­şət­li sə­si və tit­rə­yi­şi duy­dum. Tez anam­gi­lin ya­nı­na qaç­dım. Va­li­deyn­lə­rim mə­nim hə­yə­ca­nı­mı hiss edib qorx­ma­ma­ğı­mı söy­lə­di­lər. Mən və ki­çik qar­da­şım qor­xu­mu­zu va­li­de­yin­lə­ri­mi­zə bəl­li et­mə­mək is­tə­sək də, on­lar bu­nu an­la­yıb dər­hal bi­zi ev­dən çı­xart­dı­lar. O part­la­yış san­ki göz qır­pı­mın­da baş ver­di. Dəh­şət­li part­la­yış ye­ni­dən eşi­dil­di. An­caq bu də­fə­ki da­ha dəh­şət­li idi, həm də də­fə­lər­lə tək­rar olun­du. Bi­zim evi­miz də bi­na evi ol­du­ğu üçün bu tit­rə­yiş da­ha çox hiss olun­du. Ha­mı bir-bi­ri­nə kö­mək et­mə­yə ça­lı­şır­dı. Bu dərd ha­mı­nın dər­di, ha­mı­nın ağ­rı­sı idi. El­lik­lə gə­lən idi. Heç kəs bil­mir­di ki, bu fa­ciə sa­bah ki­min ba­şı­na gə­lə­cək. Hər şey müm­kün idi. Er­mə­ni ki­mi bir düş­mən nə­lər de­sən edə bi­lər­di. Ona gö­rə ha­mı bir idi. Dər­di də, sev­cin­ci də. Qə­lə­bə­nin də əsa­sı bu bir­lik­də idi. Əs­lin­də, dərd adam­la­rı bir­ləş­di­rir, doğ­ma­laş­dı­rır. Hə­min gün­kü ürək dö­yün­tü­mü, hə­yə­ca­nı­mı, ya­şa­dıq­la­rı­mı heç ki­min ya­şa­ma­sı­nı ar­zu­la­mı­ram. İn­san­lar çı­xıl­maz və­ziy­yət­də ev-eşik­lə­rin­dən çı­xır, sı­ğı­na­caq bir yer ax­ta­rır­dı­lar. Sı­ğı­na­caq­dan, uzaq­dan evi­nə bax­ma­ğın özü də bir fa­ciə­di. Am­ma ay­rı yol yox idi. Hər an ra­ket atı­la bi­lər­di.

Al­la­ha çox şü­kür­lər ol­sun ki, bi­zim ya­şa­dı­ğı­mız əra­zi da­ğın­tı­la­ra mə­ruz qal­ma­dı. Am­ma nə fər­qi var ki, əziz və doğ­ma şə­hə­rim Gən­cə­yə atı­lan ra­ket ha­mı ki­mi bi­zi də göz yaş­la­rı­na boğ­du. Ne­çə-ne­çə gü­nah­sız in­san­lar, kör­pə­lər hə­yat­la­rın­dan ol­du­lar. O in­san­lar üçün dua­lar et­dik, ba­car­dı­ğı­mız qə­dər eh­ti­ya­cı olan­la­ra kö­mək­lik gös­tər­dik. Al­lah o gün­lə­ri xal­qı­mı­za, mil­lə­ti­mi­zə bir da­ha ya­şat­ma­sın.

Xal­qı­mı­zın 30 il­lik həs­rə­ti­nə son qo­yan möh­tə­şəm Qə­lə­bə gü­nü üçün Ali Baş Ko­man­da­nı­mız İl­ham Əli­yev Cə­nab­la­rı­na, ruh­la­rı qar­şı­sın­da baş əy­di­yim unu­dul­maz, qəh­rə­man şə­hid­lə­ri­mi­zə və qa­zi­lə­ri­mi­zə borc­lu­yuq.

Nə­ha­yət, o möh­tə­şəm zə­fər gü­nü­nü se­vinc­lə və ha­mı­lıq­la qeyd et­dik. Mən də öz növ­bəm­də xal­qı­mın bir və­tən­da­şı ola­raq gə­lə­cək­də yi­yə­lə­nə­cə­yim sə­nət­dən ası­lı ol­ma­ya­raq get­di­yim və ya ol­du­ğum hər yer­də er­mə­ni van­da­liz­mi­nin dəh­şət­lə­ri­ni ya­şa­mış bir in­san ki­mi bu vəh­şi­lik­lər haq­qın­da dün­ya ic­ti­ma­iy­yə­ti­nə əlim­dən gə­lən qə­dər mə­lu­mat­lar çat­dı­ra­ca­ğı­ma söz ve­ri­rəm. Gü­nah­sız in­san­la­rın nə ahı, nə də ki, qan­la­rı yer­də qal­ma­dı.

Ya­şa­sın Azər­bay­can xal­qı! Qa­ra­bağ Azər­bay­can­dır!

Bayramova Fidan
Gəncə şəhər M.Ş.Vazeh adına 16 nömrəli tam orta məktəbi – X sinif