İsgəndərova Nərmin

27 sent­yabr 2020-ci il, sa­at 08:00 ra­də­lə­ri dəh­şət­li part­la­yış sə­si ilə oyan­dım. Nə ol­du­ğu­nu bil­mə­dən tə­laş­la ye­rim­dən qalx­dım. Mən­fur Er­mə­nis­tan si­lah­lı qüv­və­lə­ri ya­şa­yış yer­lə­ri­mi­zi atə­şə tut­muş­du­lar. Dəh­şət­li part­la­yış səs­lə­ri eşi­di­lir­di. Hər kəs tə­laş içə­ri­sin­də idi. Biz məc­bu­rən ya­şa­yış ye­ri­mi­zi tərk et­mə­li ol­duq. Düş­mən qüv­və­lə­ri ev­lə­ri­mi­zi top və ra­ket atə­şi ilə vu­rur­du­lar. Qon­şu­lu­ğu­mu­za dü­şən top mər­mi­si evi dar­ma­da­ğın et­miş­di. Xoş­bəxt­lik­dən ev­də heç kim ol­ma­mış­dı. Düş­mən uşaq bağ­ça­la­rı­nı, mək­təb­lə­ri, xəs­tə­xa­na­la­rı və ev­lə­ri atə­şə tu­tur­du. La­kin bi­zim xal­qı­mız qor­xu­ya düş­mür­dü. Biz Ali Baş Ko­man­da­mız İl­ham Əli­ye­və və ira­də­li, cə­sur or­du­mu­za gü­və­nir­dik. Kör­pə­lə­ri qət­lə ye­ti­rən aciz düş­mən­dən qorx­mur­duq. Biz ar­tıq in­ti­qam al­maq, doğ­ma yur­du­mu­za – Qa­ra­ba­ğı­mı­za ge­ri dön­mək is­tə­yir­dik. Or­du­muz əks-hü­cum əmə­liy­yat­la­rı­na keç­di. Düş­mən ilk gün­dən məğ­lub ol­ma­ğa baş­la­dı və dö­yüş mey­da­nın­da hü­nər gös­tə­rə bil­mə­yən er­mə­ni daş­naq­la­rı mül­ki əha­li­ni hə­dəf al­dı. Bi­zim sı­ğın­dı­ğı­mız Bər­də şə­hə­ri, xü­su­sən də, xəs­tə­xa­na olan əra­zi­lər ra­ket atə­şi­nə və qa­da­ğan olun­muş ka­set bom­ba­la­rın­dan atə­şə tu­tu­lur­du. Bu çox dəh­şət­li idi. Ət­ra­fı in­san ba­ğır­tı­sı bü­rün­müş­dü. Mən isə san­ki lal ol­muş­dum. İn­san­lar get­dik­lə­ri yer­də­cə hə­yat­la­rı­nı iti­rır­di, ma­şın­lar alov­la­nıb ya­nır­dı. Bir ata öz uşa­ğı­nı qo­ru­maq üçün si­nə­si­nə sıx­mış, am­ma tə­əs­süf ki, uçaq qəl­pə ya­ra­sın­dan ata­sı­nın qu­ca­ğın­da­ca hə­yat­la vi­da­laş­mış­dı. Okt­yab­rın 11-i ge­cə sa­at 2-də er­mə­ni­lər mü­ha­ri­bə zo­na­sı­dan uzaq­da yer­lə­şən Gən­cə şə­hə­ri­ni qa­da­ğan olun­muş ra­ket­lər­dən atə­şə tut­du­lar. İn­san­lar da­ğın­tı­lar al­tın­da qal­mış­dı­lar. 10 nə­fər dinc sa­kin hə­ya­tı­nı itir­di. Ya­şı hə­lə ta­mam ol­ma­mış kör­pə­ni da­ğın­tı­lar ara­sın­dan çı­xa­rıl­ma­sı­nı iz­lə­mək, bu­nun baş ver­mə­si­nə inan­maq dəh­şət idi. İn­san­lı­ğa sığ­ma­ya­caq hə­rə­kət­lə­ri edən düş­mə­nə qar­şı olan nif­rə­tim hər gün da­ha da ar­tır­dı. Mən hər gün dua edir­dim ki, tez­lik­lə or­du­muz qə­lə­bə qa­zan­sın, da­ha şə­hid ver­mə­yək, ana­la­rın gö­zü yaş­lı qal­ma­sın, kör­pə­lər ata yo­lu göz­lə­mə­sin.

Nə­ha­yət, o gün gəl­di. No­yabr ayı­nın 9-dan 10-a ke­çən ge­cə Ru­si­ya, Azər­ba­yan və Er­mə­nis­tan rəh­bər­lə­ri üç­tə­rəf­li bə­yan­na­mə im­za­la­dı­lar. Be­lə­lik­lə, hər­bi əmə­liy­yat­lar or­du­mu­zun qə­lə­bə­si, düş­mə­nin məğ­lu­biy­yə­ti ilə ba­şa çat­dı. 30 il­lik həs­rət­dən son­ra Qa­ra­ba­ğı­mız azad edil­di. Bun­dan son­ra Cə­nab İl­ham Əli­yev zə­rər çək­miş in­san­la­ra kö­mək et­di. Bü­tün zi­yan dəy­miş ev­lər, elə­cə də, mək­təb­lər, bağ­ça­lar tə­mir edil­di. Şə­hid və qa­zi ailə­lə­ri­nə yar­dım gös­tə­ril­di, hər kəs öz evi­nə ge­ri dön­dü. An­caq Azər­bay­ca­nın ge­ri qa­yıt­ma­sı müm­kün ol­ma­yan şə­hid­lə­ri var­dı. Biz bu gün ra­hat ya­şa­ma­ğı­mız üçün on­la­ra borc­lu­yuq. Bü­tün şə­hid ana­la­rı qar­şı­sın­da baş əyi­rik. On­la­rın haq­qı heç vaxt ödən­məz. Mən dün­ya­ya səs­lə­ni­rəm: “Qo­ca­la­rın, kör­pə­lə­rin vəh­şi­cə­si­nə qət­lə ye­ti­ril­mə­si­ni gör­məz­dən gəl­mə­yin. Bu gün bu­na göz yu­man hər kəs sa­bah bun­dan da­ha pis ha­di­sə­lər­lə üz­lə­şə bi­lər. Gə­lin dün­ya­mı­zı sülh, şad­lıq və fi­rə­van­lıq üzə­rin­də qu­raq!”

İsgəndərova Nərmin
Ağdam rayonu Baharlı I qəsəbə
tam orta məktəbi – X sinif