Kərimli Nuray

44 gün­lük Və­tən mü­ha­ri­bə­sin­də həm ön cəb­hə­də, həm də ar­xa cəb­hə­də düş­mə­nə qar­şı mü­ba­ri­zə apa­rı­lır­dı. Xal­qı­mız də­mir yum­ruq ət­ra­fın­da bir­ləş­miş­di. Or­du­muz düş­mə­nə qar­şı igid­lik­lə vu­ru­şur­du. La­kin hər za­man ol­du­ğu ki­mi er­mə­ni­lər ye­nə şə­rəf­siz­li­yə əl at­dı­lar. Or­du­mu­za qa­lib gəl­mə­yə­cə­yi­ni ba­şa dü­şən düş­mən dinc əha­li­ni atə­şə tut­ma­ğa baş­la­dı. Bu­nu yal­nız er­mə­ni­lər edə bi­lər­di. Biz ta­rix bo­yu də­fə­lər­lə bu­nun şa­hi­di ol­mu­şuq. Gən­cə şə­hə­ri 4,5,8,11,17 okt­yabr­da gü­nün müx­tə­lif sa­at­la­rın­da ra­ket atə­şi­nə mə­ruz qal­dı.

İn­san­lar gün­də­lik hə­yat­la­rı­na da­vam edir­di­lər. Heç kim be­lə bir ha­di­sə­nin baş ve­rə­cə­yi­ni göz­lə­mir­di. Hə­min vaxt mən və ailə üzv­lə­rim ev­dəy­dik. Bir­dən bərk gu­rul­tu sə­si eşit­dik. Əv­vəl­cə heç kim nə ol­du­ğu­nu an­la­ma­dı. Çaş-baş qal­mış­dıq. Az son­ra ey­ni sə­si bir də eşit­dik. Mən elə bil do­nub qal­mış­dım, nə edə­cə­yi­mi bil­mir­dim. Heç nə ba­şa düş­mür­düm. Qorx­ma­ğa baş­la­mış­dım. Bu nə ola bi­lər­di axı? Hə­min vaxt qar­da­şı­mın ya­nı­na qaç­dım. Ha­mı kü­çə­yə çıx­mış­dı. Biz də çö­lə çıx­dıq. Ba­şa düş­dük ki, er­mə­ni­lər şə­hə­ri ra­ket atə­şi­nə tu­tub. Okt­yab­rın 11-i şə­hər ye­nə atə­şə tu­tul­du. Am­ma bu də­fə­ki da­ha dəh­şət­li ol­du. Ev­lər da­ğı­dıl­mış, in­san­la­rın can­sız bə­də­ni da­ğın­tı­lar al­tın­da qal­mış­dı. Ha­mı öz ya­xın­la­rı­nı ax­ta­rır­dı. Qış­qır­tı səs­lə­ri ət­ra­fı bü­rü­müş­dü. Ha­mı təş­viş için­də idi. O ge­cə yad­daş­da acı xa­ti­rə­lər qal­dı. Bu in­san­lı­ğa qar­şı ter­ror idi. Ba­la­ca Bəx­ti­yar ha­mı­nın üzü­nə gü­lüm­sə­yir­di. Gə­lə­cə­yin Po­la­dı tə­səl­li ve­rir­di in­san­la­ra. O ge­cə­dən son­ra 2 yaş­lı Ni­lay hə­lə də ata-ana­sı­nın yo­lu­nu göz­lə­yir. On­la­rın qa­yı­da­ca­ğı­na ina­nır. Hə­lə də elə bil o ge­cə­ni xa­tır­la­yır­mış ki­mi qu­laq­la­rı­nı tu­tub ağ­la­yır. Ne­cə bu qə­dər in­saf­sız ola bi­lər­di­lər axı? Ne­cə qıy­dı­lar bu kör­­pə­­yə­­? Axı, hə­lə on­lar ata-ana­la­rın qay­ğı­sın­dan doy­ma­mış­dı­lar. 15 yaş­lı Ni­ga­rın xə­yal­la­rı gö­zün­də qal­dı o ge­cə. Bu də­fə onun do­ğum gü­nü hə­diy­yə­si­ni düş­mən ha­zır­la­dı və bu hə­diy­yə onun üçün son ol­du. 2 yaş­lı Mər­yəm o ge­cə­nin dəh­şə­ti­nə qar­şı sus­du. Ba­cı­sı isə öz əm­zi­yi­ni sax­la­ya­raq, san­ki va­li­deyn­lə­ri­ni, ba­cı­sı­nı xa­tır­la­yır. 10 ay­lıq Na­rin ana­sı­nın şi­rin lay­la­sıy­la göz­lə­ri­ni so­nun­cu də­fə yum­du və əbə­di yu­xu­ya get­di. On­la­rın gü­na­hı nəy­­di­­? Dün­ya bu vəh­şi­li­yə ne­cə dö­zü­r? Mən bü­tün bun­la­rı gö­rən­də dəh­şə­tə gə­lir­dim. Ha­mı­mız bi­lir­dik ki, or­du­muz er­mə­ni­lər­dən fərq­li ola­raq şə­hid­lə­ri­mi­zin qi­sa­sı­nı dö­yüş­də alır­dı. Biz bun­la­rın heç bi­ri­ni unut­ma­ya­ca­ğıq və bü­tün dün­ya­ya er­mə­ni vəh­şi­lə­ri­ni gös­tə­rə­cə­yik. Qoy ha­mı bu ter­ro­ru gör­sün.

Kərimli Nuray
Gəncə şəhər 17 nömrəli tam
orta məktəbi – XI sinif