Məmmədova Nazpəri

Sa­lam. Mən 44 gün­lük və­tən mü­ha­ri­bə­si­nin ba­la­ca şa­hi­di­yəm. Mü­ha­ri­bə it­ki, da­ğın­tı, qor­xu, dəh­şət de­mək­dir. Ən çox zə­rər çə­kən də dinc əha­li olur. Nan­kor düş­mən­lə­ri­miz 30 il idi tor­paq­la­rı­mı­zı zəbt et­miş­di­lər. Xal­qı­mız bu il­lə­ri həs­rət­lə ya­şa­dı­lar.

27 sent­yabr sə­hər sa­at 6 ra­də­lə­rin­də ilk top atə­şi­nin sə­si­nə gö­zü­mü­zü aç­dıq. İçim­də həm qor­xu, həm də gü­vən his­si var­dı. Qor­xu açı­lan si­lah­la­rın sə­si, gü­vən isə or­du­mu­za olan inam his­si idi. Mü­ha­ri­bə­nin nə ol­du­ğu­nu bi­lən, o acı­la­rı ya­şa­yan va­li­deyn­lə­rim bi­zim üçün na­ra­hat ol­ma­ğa baş­la­dı­lar. İs­tə­mə­di­lər ki, biz də on­la­rın ya­şa­dıq­la­rı­nı ya­şa­yaq. O dəh­şət bi­zim də yad­da­şı­mı­za hop­sun. Tez-tez o an­la­rı xa­tır­la­yaq. Ona gö­rə də təh­lü­kə­siz ye­rə – Bər­də­yə get­dik. Atam be­lə vaxt­lar­da “dərd bi­zim­lə yol yol­da­şı­dı” de­yir­di. Onun de­di­yi­ni uşaq vax­tı an­la­mır­dım. İn­di an­la­ma­ğa baş­la­dım. Düş­mən bu­ra­da da dinc əha­li­yə qar­şı qa­da­ğan olun­muş si­lah­lar­dan is­ti­fa­də edə­rək, əha­li ara­sın­da təş­viş ya­ra­dır­dı. Ya­dım­da qa­lan ha­di­sə­lər­dən bi­ri də Bər­də­yə atı­lan ka­set­li bom­ba­lar nə­ti­cə­sin­də dinc əha­li­nin hə­lak ol­ma­sı, mül­ki inf­rast­ruk­tur ob­yekt­lə­rin, nəq­liy­yat va­si­tə­lə­ri­nin ya­rar­sız ha­la düş­mə­si idi. Ya­şa­dı­ğı­mız qə­sə­bə da­ğıl­mış, sa­kin­lər ya­ra­lan­mış­dı­lar. İn­san­la­rın bu ha­lı mə­nə çox pis tə­sir edir­di. Şə­hid olan­la­rın doğ­ma­la­rı­nın ah-na­lə­si, ya­ra­lı­la­rın sı­zıl­tı sə­sı in­di də qu­la­ğım­dan get­mir. Ada­mı bu hal­da az da ol­sa sa­kit­ləş­di­rən in­san­la­rı­mız­da olan və­tən­pər­vər­lik his­si­nin çox güc­lü ol­ma­sı idi. Mü­əy­yən qu­rum­lar bi­zə ər­zaq ve­rir, mad­di-mə­nə­vi dəs­tək­lə ya­nı­mız­da olur­du­lar.

44 gün bo­yun­ca dai­ma Ali Baş Ko­man­da­nı­mı­zın çı­xış­la­rı­nı iz­lə­yir­dik. Ye­ni əra­zi­lə­ri­miz azad ol­duq­ca, se­vinc göz yaş­la­rı­nı sax­la­ya bil­mir­dik. Hə­min dövr­də psi­xo­lo­ji sar­sın­tı­lar da ke­çir­dim. Ən bö­yük dəs­tə­yim isə ailəm, Ali Baş Koman­dan və mü­zəf­fər or­du­mu­zun gös­tər­di­yi şü­ca­ət idi.

Həm­ya­şıd­la­rı­ma isə de­mək is­tə­yi­rəm ki, və­tə­ni­mi­zi, tor­pa­ğı­mı­zı, xal­qı­mı­zı se­vin. Unut­ma­yın ki, mü­ha­ri­bə həm ön, həm də ar­xa cəb­hə­də ge­dir. İn­for­ma­si­ya mü­ha­ri­bə­si sa­yə­sin­də dün­ya döv­lət­lə­ri bir da­ha er­mə­ni vəh­şi­lik­lə­ri­ni öz göz­lə­ri ilə gö­rüb, şa­hi­di ol­du­lar.

Və­tən­dən, tor­paq­dan pay ol­maz. Ke­cir­di­yi­miz hiss­lə­ri isə nə unu­da, nə də unut­du­ra bi­lə­rik. Bi­zə qə­lə­bə se­vin­ci­ni ya­şa­dan or­du­mu­za nə qə­dər tə­şək­kür et­sək də ye­nə az­dır.

Şə­hid­lə­ri­miz üçün ən də­yər­li tə­şək­kür isə on­la­rı unut­ma­maq ola­caq. Ar­tıq Və­tən həs­rə­ti bit­di. Bu in­şa­nı ya­zar­kən göz yaş­la­rım mə­ni bo­ğur­du. Ye­ni­dən hə­min an­la­ra qa­yıt­dım. Ulu ön­də­rin məş­hur kə­la­mı ya­dı­ma düş­dü: “Mən fəxr edi­rəm ki, Azər­bay­can­lı­yam!!!”

Məmmədova Nazpəri
Ağdam rayonu Baharlı II qəsəbə
tam orta məktəbi – X sinif