Nəsibova Günay

44 gün­lük və­tən mü­ha­ri­bə­sin­də Azər­bay­can xal­qı çox çə­tin­lik­lər çək­di. An­caq bu çə­tin­lik­lə­rə bax­ma­ya­raq “Də­mir Yum­ruq” ki­mi bir­ləș­dik. Qə­lə­bə­yə na­il ol­duq. Hə­qi­qə­tən mü­ha­ri­bə müd­də­tin­də çox çə­tin­lik­lər­lə üz­ləş­dik. Xü­su­si­lə də, Gən­cə­yə atı­lan bal­lis­tik ra­ket za­ma­nı. İlk də­fə ra­ket 4 okt­yabr ta­ri­xin­də gü­nor­ta sa­at­la­rın­da atıl­mıș­dı. O vax­tı ev­də idim və çox qorx­muș­dum. Da­ha son­ra­kı ta­rix­lər­də atı­lan ra­ket­lər ge­cə 00:00 ra­də­lə­rin­də atıl­mıș­dı. O vax­tı bi­zim üçün da­ha çə­tin idi. Ge­cə yat­dı­ğı­mız vaxt part­la­yış sə­si ilə ani­dən oyan­maq da­ha də­hș­ət­li idi. Ya­șa­yıș ye­ri­miz, ət­raf əra­zi­lər çox zə­rər gör­dü. De­mək olar ki, çox yer da­ğıl­mıș­dı. Bu müd­dət ər­zin­də doğ­ma­la­rım­la bir yer­də ol­duq. Hiss­lə­rim qa­rıș­mış­dı. Tor­paq­la­rı­mız azad olur, qə­lə­bə­yə ge­di­rik. Bu­na çox se­vi­ni­rik. Bir tə­rəf­dən də șəhər­lə­ri­miz ra­ket atı­șı­na mə­ruz qa­lır, mül­ki əha­li hə­ya­tı­nı iti­rir. Çox qor­xur­duq. Qor­xu, tə­laș, pa­ni­ka, se­vinc ha­mı­sı bir-bi­ri­nə qa­rı­ș­ıb. An­caq bun­la­ra bax­ma­ya­raq özü­mü da­im təm­kin­li sax­la­yır­dım. Mü­ha­ri­bə­dən son­ra­kı vaxt­da psi­xo­lo­ji sar­sın­tı­lar ya­șa­dım. Bə­zən hər han­sı yük­sək səs gə­lən­də qor­xur­dum, san­ki ra­ket atı­lır­dı. Tək­cə bu his­lə­ri mən yox, əmi­nəm ki, çox ușaq ya­șa­dı. Hə­qi­qə­tən, bu müd­dət ər­zin­də in­san­lar çox mə­yus ol­du. İn­san­lar qo­hum­la­rı üçün çox na­ra­hat idi­lər. Gən­cə­yə ra­ket atı­lan za­man in­san­lar hə­lak ol­du. Ölən in­san­la­rın ya­xın­la­rı­nı gö­rən za­man biz da­ha da üzü­lür­dük. Xi­la­se­di­ci­lər in­san­la­rın me­yit­lə­ri­ni top­la­yır­dı. Bu hə­qi­qə­tən çox qor­xu­lu idi. Ki­çik yaș­lı ușaq­la­rın va­li­deyn­lə­ri­ni itir­mə­si, göz­lə­ri önün­də va­li­deyn­lə­ri­ni can­sız hal­da gör­mə­si in­sa­nı ağır tə­sir edir. O ușaq­lar in­di də o ge­cə­nin trav­ma­sı­nı ya­șa­yır­lar. Əmi­nəm ki, hər șey on­lar üçün za­man keç­dik­cə da­ha ya­xșı ola­caq.

Ya­şıd­la­rı­ma töv­siy­yəm șəhid­lə­ri­mi­zi heç vaxt unut­ma­maq­dır. Er­mə­ni­lə­rin bu və­hși­lik­lə­ri­ni dün­ya ici­ma­iy­yə­ti­nə çat­dır­maq üçün hər kəs ba­car­dı­ğı­nı et­mə­li­dir.

Nəsibova Günay
Gəncə şəhər 17 nömrəli
tam orta məktəbi – X sinif