Seydanzadə Ayişə

27 sent­yabr 2020-ci ilin gö­zəl sa­kit bir sa­ba­hı­na oyan­dıq. Anam sə­hər süf­rə­si ha­zır­la­yır, ba­cım­la mən mək­tə­bə get­mək üçün ha­zır­la­şır­dıq. Anam ki­çik qar­da­şı­mı oyat­ma­ğa ça­lı­şır, ara­da süf­rə­yə əla­və­lər edir­di. Ye­ni­cə süf­rə ba­şın­da otur­muş­duq ki, dəh­şət­li gu­rul­tu qop­du. Əv­vəl nə ol­du­ğu­nu an­la­ma­dıq, ha­mı tə­laş­la bir-bi­ri­nə ba­xır­dı. Səs­lə­rin isə ar­dı-ara­sı kə­sil­mir­di. Atam bi­zi bi­rin­ci mər­tə­bə­yə dü­şür­dü, ora be­ton­dan və gü­vən­li idi. Ki­çik qar­da­şım əl­lə­ri ilə qu­laq­la­rı­nı tu­tub ana­mın qu­ca­ğı­na sı­ğın­mış­dı. Ba­cım­la mən sa­kit du­rub özü­mü­zü qorx­ma­mış ki­mi gös­tər­mə­yə ça­lı­şır­dıq. Əs­lin­də isə ürə­yim tez-tez vu­rur, əl­lə­ri­min içi tər­lə­yir­di. Atam xə­bər gə­tir­di ki, düş­mən hü­cu­ma ke­çib, ye­nə hə­mi­şə­ki ki­mi öz al­caq­lı­ğı­nı gös­tə­rə­rək ya­şa­yış əra­zi­lə­ri­ni, dinc əha­li­ni hə­dəf alıb. Əs­gər­lə­ri­miz on­la­ra la­yiq­li ca­vab ve­rir­di­lər, la­kin atam bi­zim bu­ra­da qal­ma­ğı­mı­zın əs­gər­lə­ri­mi­zə ma­ne­çi­lik tö­rə­də­cə­yi­ni bil­dir­di. Biz kən­di­mi­zi tərk et­mə­dik. Bü­tün kənd bir­lik­də ol­du. Ha­mı bir-bi­ri­nə kö­mək edir, çö­rə­yi­ni, su­yu­nu pay­la­şır­dı.

Mər­mi­lər atıl­maq­da da­vam edir­di. Kən­di­miz cəb­hə xət­tin­dən o qə­dər də uzaq­da ol­ma­dı­ğın­dan atəş sə­sin­dən qu­laq tu­tu­lur­du. Hər an ki­min­sə evi­nə mər­mi dü­şə bi­lər­di. Fa­ciə ya­şa­dan mər­mi. Ölüm­dən qorx­ma­dı­ğı­mı­zı, düş­mə­nə mey­dan oxu­du­ğu­mu­zu, əs­gər­lə­ri­mi­zin ar­xa­sın­da ol­du­ğu­mu­zu sü­but et­mə­yin vax­tı idi.

Bu mü­ha­ri­bə­ni mü­zəf­fər or­du­muz­la xal­qı­mı­zın möh­tə­şəm bir­li­yi ud­du. Xal­qı­mız heç vaxt be­lə bir­ləş­mə­miş­di. Uşaq­lı-bö­yük­lü ha­mı or­du­mu­zun, mü­zəf­fər əs­gər­lə­ri­mi­zin ya­nın­da idi. Əs­gər­lə­ri­mi­zi də ruh­lan­dı­ran bu mə­nə­vi his­lər idi. Ya­nı­mız­dan ötən əs­gər ma­şın­la­rı­na “Ya­şa­sın Azər­bay­can Əs­gə­ri!”, “Qa­ra­bağ Azər­bay­can­dır!” şü­ar­la­rı səs­lən­di­rir, qo­ca nə­nə­lər dua­lar edir, ba­la­ca uşaq­lar əs­gər sa­la­mı ve­rir­di­lər. Əs­gər­lər bu sev­gi­ni tə­bəs­süm­lə qar­şı­la­yır­dı­lar. San­ki dö­yü­şə yox, to­ya ge­dir­di­lər. Üz­lə­rin­də se­vinc, gü­lüş var idi. Bu Qə­lə­bə­nin tə­za­hü­rü idi.

Bi­zə qə­lə­bə se­vin­ci ya­şa­dan Şə­hid­lə­ri­mi­zə Al­lah­dan rəh­mət, Qa­zi­lə­ri­mi­zə şə­fa­lar di­lə­yi­rəm!

Seydanzadə Ayişə
Tərtər rayonu Mehman Qarayev adına Qaraağacı kənd tam orta
məktəbi – XI sinif