Vəliməmmədli Xalidə

26 sent­yabr 2020-ci il. Ax­şam üs­tü idi. Hə­mi­şə­ki ki­mi si­nif yol­daş­la­rım ilə mək­təb­dən gə­lir­dik. San­ki ha­va­da ba­rıt qo­xu­su var idi. Qə­sə­bə sa­kin­lə­rin­də hə­yə­can, təş­viş hiss olu­nur­du. Er­mə­ni si­lah­lı qüv­və­lə­ri atəş­kə­si tez-tez po­zur­du. Hər tə­rəf­də mü­da­fiə məq­sə­di üçün hər­bi tex­ni­ka­lar yı­ğıl­mış­dı. Qa­pı­dan içə­ri ke­çən­də ana­mın pal­tar­la­rı­mı yığ­dı­ğı­nı gör­düm. Atam isə de­di ki, ha­zır­la­şın si­zi da­yın­gi­lə apa­rı­ram. Əv­vəl biz get­mək is­tə­mə­dik. La­kin er­mə­ni­lər hər an hü­cum edə bi­lər­di­lər de­yə, evi­mi­zi tərk edib qon­şu qə­sə­bə­yə get­dik. Sə­hə­rə ki­mi ya­ta bil­mə­dik.

Sə­hər sa­at 7-də güc­lü part­la­yış ol­du. Bu­nun­la da II Qa­ra­bağ mü­ha­ri­bə­si baş­la­dı. Top­la­rın va­hi­mə­li sə­si, aram­sız part­la­yış­lar, tə­ci­li tib­bi yar­dım ma­şın­la­rı­nın sə­si ya­ra­lı və şə­hid­lə­ri­mi­zin ol­ma­sın­dan xə­bər ve­rir­di. Atam kö­nül­lü ola­raq hər­bi ko­mis­sar­lı­ğa mü­ra­ci­ət et­miş­di. 44 gün qə­sə­bə­dən çıx­ma­dı.

Qə­sə­bə­nin mək­tə­bi, mə­də­niy­yət evi, yol­la­rın kə­na­rı in­san­lar­la do­lu idi. Okt­yab­rın 2-i gü­nor­ta atı­lan mər­mi­lər­dən bi­ri qal­dı­ğı­mız evin ya­xın­lı­ğı­na düş­dü. Ha­mı qış­qır­ma­ğa baş­la­dı. Anam bi­zi əv­vəl­cə­dən hə­yət­də qa­zıl­mış qu­yu­ya get­mə­yə səs­lə­di. Çox qorx­muş­dum, tit­rə­yir­dim. Qəl­pə­lər şaq­qıl­tı ilə ev­lə­rin üs­tü­nə ya­ğır­dı. Doğ­ma evin­dən qa­çıb uzaq­da yox, hə­yət­də qa­zı­lan sı­ğı­na­caq­da giz­lən­mək be­lə ada­ma çox ağır gə­lir. Atəş sə­si kə­si­lən­dən son­ra ba­şı­nı qal­dı­rıb ilk ax­tar­dı­ğın doğ­ma­la­rın olur, ilk bax­dı­ğın yer isə evin. Sağ­dı­lar­mı, da­ğıl­ma­yıb ki? Şü­kür­lər ki, doğ­ma­la­rım da, evi­miz də ye­rin­dəy­di. Bil­mi­rəm, on­la­ra bir şey ol­say­dı ney­lə­yər­dim. Ara sən­gi­yən­də Min­gə­çe­vi­rə – nə­nəm­gi­lə get­mə­yi qə­rar­laş­dıq.

Ax­şam sa­at 9 ra­də­lə­rin­də ev­də­ki­lə­rə olan ha­di­sə­lər­dən da­nı­şır­dıq. Qəf­lə­tən dəh­şət­li part­la­yış sə­si gəl­di. Er­mə­nis­tan əra­zi­sin­dən Min­gə­çe­vir is­ti­qa­mət­də bal­lis­tik ra­ket­lər atıl­dı. La­kin bu ra­ket­lər Azər­bay­can HHM sis­tem­lə­ri tə­rə­fin­dən aş­kar edi­lə­rək 20 ki­lo­metr hün­dür­lük­də məhv edil­di. Ra­ket­lər san­ki ya­na-ya­na üzə­ri­mi­zə gə­lir­di. Hə­min an mə­nim ayaq­la­rım tu­tul­du. Stress­dən göz­lə­rim­də prob­lem ya­şan­dı.

Yaz­dıq­la­rım ya­şa­dıq­la­rı­mın sa­də­cə ki­çik bir his­sə­si­dir. An­caq xoş­bəx­təm ki, biz qa­li­bik. Ya­şa­dıq­la­rım əbə­di ola­raq mə­nim xa­ti­rim­də qa­la­caq.

Vəliməmmədli Xalidə
Ağdam rayonu Ayaq Qərvənd qəsəbəsi 97 nömrəli tam orta məktəbi – X sinif