Yusifli Aygün

Mən Ağ­dam ra­yon Sa­rı­ca­lı kən­din­də ya­şa­yı­ram. Sent­yab­rın 26-sı ge­cə atəş səs­lə­ri­ni eşit­dik. Kənd­dən bir az uzaq­laş­maq qə­ra­rı­na gəl­dik. Bu mə­nim üçün çox çə­tin idi. Çün­ki evim­dən, mə­nim üçün doğ­ma olan mək­tə­bim­dən ay­rıl­maq is­tə­mir­dim. Mən evi­miz­dən ay­rıl­maz­dan əv­vəl şə­hid olan əmi­min (Yu­si­fov Kə­nan Şa­hin oğ­lu) şək­li­nə ba­xa­raq söz ver­dim ki, biz qə­lə­bə se­vin­ci ilə öz evi­mi­zə qa­yı­da­ca­ğıq. Mə­nim rə­şa­dət­li or­du­mu­za gü­və­nim son­suz idi. Əmi­min üzün­də­ki gü­lüş san­ki qə­lə­bə qa­za­na­ca­ğı­mız­dan xə­bər ve­rir­di. Biz Ağ­dam ra­yo­nu­nun Xın­dı­rıs­tan kən­di­nə get­dik. Ge­cə­ni bu­ra­da ke­çir­dik­dən son­ra sə­hə­rə ya­xın şid­dət­li atəş səs­lə­ri­ni eşit­dik. Get­dik­cə atəş səs­lə­ri da­ha da şid­dət­lə­nir­di. Ağ­dam ra­yo­nu­nun Qu­zan­lı qə­sə­bə­si­nin bu­ra­dan da­ha təh­lü­kə­siz ol­du­ğu­nu dü­şü­nə­rək ora­ya doğ­ru yo­la düş­dük.

Bu mü­ha­ri­bə di­gər­lə­rin­dən fərq­li idi. Çün­ki atəş səs­lə­ri da­ha çox eşi­di­lir­di. İn­san­la­rın üz­lə­rin­də­ki tə­laş çox ay­dın gö­rü­nür­dü. On­lar öz doğ­ma yur­du­nu qo­yub get­mək is­tə­mir­di­lər. Biz ma­şı­nı yo­lun kə­na­rın­da sax­la­dıq. Bu­ra­da çox­lu in­san­lar var idi. Hər kəs ma­şın­dan dü­şüb ət­ra­fa boy­la­na­raq nə ol­du­ğu­nu an­la­ma­ğa ça­lı­şır­dı. Güc­lü atəş səs­lə­ri­nin tə­si­rin­dən ba­la­ca uşaq­lar ağ­la­yır­dı­lar. Bu mə­nə çox pis tə­sir ba­ğış­la­yır­dı.

Da­ha son­ra biz Ağ­dam ra­yo­nu­nun İmam­qu­lu­bəy­li qə­sə­bə­si­nə get­dik. Yo­lun kə­na­rı in­san­lar­la do­lu idi. On­la­rın ge­də­cək yer­lə­ri yox idi. Biz bu­ra­da qo­hum­la­rı­mız­la rast­laş­dıq. On­lar­la bir qə­dər da­nış­dıq­dan son­ra Ağ­ca­bə­di­yə get­dik. Bu­ra­da bir ge­cə qal­dıq­dan son­ra Ba­kı­ya yo­la düş­dük. Bir müd­dət Ba­kı­da qal­ma­lı ol­duq. Xə­bər­lər­də iş­gal­dan azad olu­nan əra­zi­lə­rin ad­la­rı de­yi­lir­di. Biz bu­na çox se­vi­nir­dik. Ey­ni za­man­da da hüzn­lü idik. Hər mü­ha­ri­bə­də ol­du­ğu ki­mi bu mü­ha­ri­bə­də də it­ki­lər­lə üz­ləş­dik. Nə­nəm te­le­vi­zor­da hər şə­hid xə­bə­ri eşi­dən­də göz­lə­ri do­lur­du. San­ki o gün­lə­ri – əmi­min şə­hid ol­du­ğu anı xa­tır­la­yır­dı. Bun­la­rın ha­mı­sı mə­nim diq­qət mər­kə­zim­də idi.

44 gün ər­zin­də bi­zim or­du­muz qə­lə­bə qa­zan­dı. İn­san­lar bir-bi­ri­nə göz ay­dın­lı­ğı ve­rir­di. Nə­ha­yət, biz öz evi­mi­zə qa­yıt­maq üçün yo­la düş­dük. Çox­lu da­ğıl­mış ev­lər gör­dük. Bu er­mə­ni van­da­liz­mi­nin tö­rət­di­yi fə­sad­lar idi. Or­du­mu­za qar­şı la­yiq­li ca­vab ve­rə bil­mə­di­yin­dən qor­xan er­mə­ni­lər ya­şa­yış əra­zi­lə­ri­ni atə­şə tu­tur­du­lar. Bu mü­ha­ri­bə mə­nə müx­tə­lif tə­əs­sü­rat­lar ba­ğış­la­dı. Düş­mə­nə olan nif­rə­tim da­ha da art­dı. Ya­şa­nan hiss­lə­rin ço­xu­nu söz­lə ifa­də et­mək ol­mur. Tor­paq­la­rı­mı­zın azad edil­mə­si uğ­run­da vu­ru­şan o qə­dər igid­lə­ri­miz var ki. Biz on­la­rın ha­mı­sı­nı ta­nı­ma­saq da, al­dı­ğı­mız hər nə­fə­sə gö­rə on­la­ra borc­lu­yuq. Bi­zim ən bö­yük sər­və­ti­miz və­tə­ni qo­ru­ma­ğı hər şey­dən üs­tün tu­tan igid­lə­ri­miz­dir.

Qa­ra­bağ Azər­bay­can­dır! Al­lah şə­hid­lə­ri­mi­zə rəh­mət elə­sin!

Yusifli Aygün
Ağdam rayonu I Sarıcalı kənd
tam orta məktəbi – X sinif